Blog aanvullen ( 29 juni 2012 )

Lieve allemaal,

u zult begrijpen dat het me op sommige moment absoluut niet lukt deze blog bij te houden.
De blog was in eerste plaats opgemaakt als dagboek voor Samantha. Nu het slechts bedenkbare scenario is uitgekomen hou ik deze blog bij voor onszelf en om u alleen op de hoogte houden. Dit blijf ik ook even doen. Ik weet alleen nog niet wanneer het stopt. In ieder geval tot na de begrafenis van Samantha. De lege en half volle dagen probeer ik nu achteraf nog zo goed mogelijk in te vullen. Ik merk aan mezelf dat ik het fijn vind om op deze manier met haar bezig te zijn.  Als het rouwkaartje er is zal ik deze ook op de blog zetten.

Silvio

Foto's ( 29 Juni 2012 )

Beste en lieve allemaal,
Langs deze weg zou ik iedereen willen vragen of die foto's van Samantha heeft digitaal of per post naar ons toe te sturen. Wij willen een powerpoint van deze foto's maken. Tevens zou ik het fantastisch vinden om haar op foto's te zien anders dan onze eigen vakantiefoto's e.d.
U kunt deze foto's mailen naar:

fotosvansamantha@hotmail.nl

Let op!!  niet naar .com

Als het rouwkaartje klaar is zet ik deze op de blog.

Ik zal ook de ontbrekende stukken in de voorgaande dagen nog aan te vullen van wat ik me er van kan herinneren.

Dag 7 (28 juni 2012 ) Samantha is vandaag om 15:00 uur overleden

Dag 6 (27 juni 2012)

Gisteren was ik niet meer in staat de blog bij te houden. Na een gesprek met de arts realiseerde ik mij dat Samantha veel langer dan die 2 minuten geen zuurstof heeft gekregen. Ik was daar van van slag en had mijn emoties niet onder controle. Er bleef van alles door mij heen gaan. Onverwacht wachts kon zij eerder in de scan voor haar hersenen. MAAR NU VANDAAG. Ik houd het heel kort. 13:30 uur ingesprek over de tslag van de scan. We krijgen verschrikkelijk nieuws. Er zijn op veel plaatsen in haar hersenschors beschadigingen opgetreden. Maar haar hersenenstam is nog intakt. In het positiefste senario zal Samantha zwaar gehandicapt zijn. Zij zal alleen kunnen liggen en misschien met haar ogen knipperen. Wij gaan even uit het ziekenhuis. Even later gaat de tel. We moeten gelijk komen vd arts. Aangekomen ligt ze rustig maar is heel warm De kamer vol artsen . Haar bloeddruk ging sky high en har ademhaling erg snel. EEG is nog aangesloten. De doktoren gaan in overleg . Even later bespreken we dit en we moeten constaterren dat Samantha hersendood is. Manuela gaat bij Samantha kijken Om 18:30 uur komt zij terug. De nieren van Samantha beginnen het nu ook begeven. Het gaat nu heel snel en stop nu

Dag 5 (26 juni 2012)

Na heerlijk geslapen te hebben zijn we weer bij Samantha. Zij heeft een rustige stabiele nacht achter de rug. Haar temperatuur is weer gedaald naar 37,6 Toch moeten we ons zorgen maken want ze geeft nog geen enkele reactie. Alleen als men haar keel leegzuigt trekt ze met haar met haar linkerarm. Dit geeft dan weer hoop. Er is dus nog geen pijl op te trekken. Het is 9:45 uur, ze gaan een EEG doen bij haaren aansluitend gaan ze haar lekker wassen. Ook gaan ze haar haar zo goed mogelijk wassen. Dit zal wel een hele klus worden met dat lange volle haar met alles wat erin is gekomen tijdens het ongeval. De artsen komen ook naar ons toe als zij hun ronde hebben gedaan. Het is druk en het zal in het begin van de middag zijn. Dit lijkt ons dan een goed moment om even naar huis gegaan en andere kleding e.d. te halen en dan direct weer terug naar het ziekenhuis. Ik wil tussendoor toch even kwijt dat ik Manuela onwijs bewonder hoe zij met Samantha omgaat als we bij haar zijn. Zij gaat zo met haar om alsof ze er gewoon bij is (bij bewustzijn). Dit is heel fijn om te zien.

Reacties achterlaten

Beste allemaal, wij zijn heel erg blij met alle berichtjes, medeleven en steun van ieder. Dit doet ons erg goed. Manuela en ik krijgen veel berichtjes via SMS, wathup, mail, e.d. Wij zouden het fijn vinden als jullie ook of ipv reacties op deze blog achterlaten. Deze blog is bedoelt als dagboek voor Samantha en tevens om iedereen op dit moment op de hoogte te houden. Alvast bedankt, Silvio en Manuela

Dag 4 (25 juni 2012)

6:45 uur gaat de wekker. We hebben goed geslapen. Snel even douchen en naar Samantha. Zij ligt er nog steeds hetzelfde bij. Rustig en kalm. We zeggen haar goedemorgen en praten wat tegen haar zoals we altijd 's ochtends doen. De arts geeft aan dat Samantha een heel stabiele nacht heeft had. Maar tegelijkertijd kijkt ze bezorgt en geeft aan dat Samantha heel slecht op de pijnprikkels reageert. Eigenlijk helemaal niet. Alleen als ze heel gemeen doen reageert ze. Ook hadden ze gehoopt dat ze al iets wakkerde zou zijn. Men heeft de slaapmiddelen verlaagd. Er is ook een heel positief punt. Samantha mag definitief van de hart/longmachine af. Dit betekent dat men haar nu met een normale beademingsmachine kunnen beademen wat inhoud dat haar longen steeds meer aan kunnen. Ook mag die slang dan uit haar nek. Dit gaan ze in de loop van de ochtend doen.
In overleg met de artsen hebben we besloten dat er vandaag in ieder geval  een van de ouders bij haar blijft voor als zij toch wakker mocht worden. Dat is immers het doel van vandaag. Laten we het hopen.
We zouden naar de school van Samantha gaan om de kinderen te informeren. Dit heb ik nu alleen gedaan zodat Manuela bij d'r meisie kan blijven. Ik was wat gespannen door de berichten die ik vanmorgen te horen gekregen had maar het ging wel. Eenmaal in de gymzaal waar de klas van Samantha aanwezig was leidde haar meester het verhaal in. Toen ik aan het word kwam namen de emoties weer de overhand. Uiteindelijk is het toch gelukt. En ik ben blij dat ik het gedaan hebt. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook goed is geweest voor haar klasgenoten.
Daarna snel naar huis om dit stukje te schrijven en als een speer weer naar mijn meiden toe in het ziekenhuis.
Giovanni is nog een nachtje bij Ron en Annemiek blijven slapen. Hij gaat woensdag weer naar school. 14:00 uur de artsen komen vertellen dat zij de hart/longmachine gaan verwijderen bij Samantha. Dit houd in dat zij de slang uit haar halsslagader gaan verwijderen. Daarna zal ze beademd worden via haar longen. Om 16:30 uur gaan we weer bij haar kijken, dan moet men hiermee klaar zijn. In de tussentijd gaan wij naar het Ronald McDonoldhuis om te informeren of wij daar een kamer kunnen krijgen. Een mevrouw neemt onze gegevens op en geeft aan dat ze later terugbelt of wij een kamer kunnen krijgen. Wel geeft ze ons gelijk een rondleiding. Het ziet er allemaal keurig en nieuw uit. Nou daar kunnen wij best mee leven. Eenmaalmterug in het ziekenhuis worden we al gebeld. We hebben een kamer. Snel gaan we naar ons meiske toe. HET IS GELUKT!!! de slang is verwijderd en de wond zit dicht. Ze hebben ook een slang uit haar mond verwijderd. Het bandje en verband is van haar hoofd. Dit is fijn. Ze lijkt gelijk weer meer op haar zelf. HAar hele gezicht is wat opgezwollen door vocht. Met een enigzins gerust hart gaan we wat eten in het restaurant. Na het eten pakken we onze spullen uit het kamertje in het ziekenhuis om te verhuizen naar het Ronald McDonaldhuis. Dit huis zit om de hoek aan het ziekenhuis vast. Het ziet er allemaal keurig uit.  Eenmaal weer in het ziekenhuis bel ik even naar Giovanni. We praten wat over Samantha zodat hij op de hoogte is. Hij stelt mij een paar gerichte vragen en omschrijft hoe zij er nu uit ziet zonder die slangen. Nou daar heeft hij een heel goed beeld van. Na wat gepraat en wat grapjes hangen we op en gaan we naar ons meisie toe. Eenmaalmbij Samantha blijkt het wat minder met haar te gaan. Ze heeft 39 graden koorts en haar ademhaling gaat alle kanten op. Heel snel en onregelmatig. Als je dit op de monitor volgt is geen ene teug hetzelfde. Die lijnen gaan ook alle kanten. De artsen zijn onderweg. Manuela en ik proberen haar rustig te krijgen door tegen haar te praten dat ze moet proberen rustig te blijven en te ontspannen. Je zag dat dit ademhalen haar erg veel energie koste. Ik werd hier behoorlijk door geraakt en ging even met tranen in een hoekje zitten. Manuela kwam mij even troosten. Op dat moment komen 3 artsen binnen en gaan direct aan de slag. Na wat discusie en overleg veranderen ze een aantal instellingen, kijken het even aan, stellen weer wat af. Samantha word rustig en de ademhalen gaat weer in een rustig ritme. Het zuurstofgehalte bleek te laag waarop Samantha zelf (Positief) probeerde te ademen en daardoor begon te hyperventileren. Dit nam bij ons weer een zorg weg en we waren bij dat ze zelf begon te corrigeren. Manuela heeft de kaarten Samantha heeft gekregen opgehangen in de ruimte waar ons meisie ligt. Een beetje opvrolijke kan geen kwaad. Van de schaatsvereniging hebben we opstel gekregen wat er die bewuste avond per minuut is gebeurt incl satelitefoto's om de artsen een zogoed mogelijk beeld gegeven wat er daadwerkelijk met Samantha is gebeurt. Wij zijn hen hier heel dankbaar voor. Ik heb nog geen reactie van de arts ontvangen maar dat zeker morgen komen als we bij elkaar komen. Men is ook GESTOPT met het geven van een slaapmiddel en pijnstillers. Men hoopt dat ze hierdoor wakker zal worden of zal reageren op die pijnprikkels. Als dit zo is geven ze haar gelijk weer iets tegen de pijn maar men probeert het wel te stimuleren. Het is nu 21:30 uur en ga weer bij haar kijken.  Haar lichaamstemperatuur loopt op tot 39,1 graden. Dit is niet de bedoeling.  Een zetpil en later parasetamol helpen niet. Gelukkig loopt het niet nog verder op. Voor de rest gaat alles rustig en constant. We merken dat wij ons ook rustiger voelen. Omstebeurt zitten we aan het bed van Samantha. Ja eindelijk zitten. Omdat die slang met machine verwijderd is kan en het bed laten zakken. Ipv dat we op een opstap stonden kunnen we nu lekker zitten bij ons meisie. Ook is er nu niet constant iemand bij Samantha. Die is dus heel positief. 23:30 uur Het is rustig op haar kamer. De vermoeidheid slaat nu toch wel toe.  We besluiten naar bed te gaan want mogelijk gaat er morgen iets spannends gebeuren omdat zij geen slaapmiddel en pijnstillers meer krijgt.  Laten we het hopen.

Dag 3 (zondag 24 juni 2012)

9:30 worden we pas wakker omdat Manuela gebeld werd.  Snel uit bed, wassen en naar ons meisie.
We zijn eigenlijk nog wel opgewekt omdat we met een goed gevoel in een rustige, stabiel situatie naar bed gingen. Samantha had gisteren goed gereageerd op de pijnprikkels en haar pupillen reageerde goed en snel.
Met Samantha lijkt het goed te gaan. Men kan haar steeds iets minder zuurstof geven. Dit betekend dat de longen meer zelf aan kunnen wat inhoud dat de longen steeds een beetjes schoner worden. Dat is heel goed nieuws. Er is vanmiddag een bijeenkomst  bij de Uithof voor alle leden van de schaatsvereniging die bij het ongeval aanwezig waren. Manuela en ik wilde hier ook heel graag bij aanwezig zijn. Maar we wilde wel eerst met de artsen gesproken hebben. Voor onszelf en om de anderen goed te kunnen informeren. We kregen niet zulk goed nieuws Samantha reageerd nauwlijks op de pijnprikkels, haar pupillen reageren traag, ze trekt met haar linkerbeen. Een soort stuipen. Dat kan betekenen dat ze last heeft van epilesie op dat momentt maar de arts benadrukte ons ook dat door schade aan de hersenen kan komen. We moeten er heel sterk rekening mee houden dat er serieus schade in haar hersenen is ontstaan. Opdat moment voel je al je goedezin in een keer weer uit je lichaam lopen en merk je dat je nog heel kwetsbaar bent. Maar het is zoals het is en vanaf daar moeten we weer verder.
Eenmaal bij de Uithof aangekomen waren er +/- 20 leden,trainers en ouders.
Iedereen die dat wilde heeft zijn verhaal gedaan en er werd heel goed naar elkaar geluisterd. We hebben gezamelijk nog nagedacht over "het gat"
Het gat is de tijd dat Samantha voor het laatst gezien is en dat ze in het water gevonden werd.
Het gat zou 2 minuten moeten zijn. De training verliep goed voor Samantha. Ze reed met sprinten zelfs een paar keer op kop.  Maar ze was ook een paar keer afwezig. Soms reageerde ze niet allert als ze moesten overschakelen en bleek ze traag te reageren op haar vriendinen.

Dag 2 (23 juni 2012)

Om 6:30 uur zijn we al weer wakker. Aan kleden en gelijk weer naar Samantha. Ik loop nogsteeds in mijn werkkleding. Het lijkt wel of ik daar aan het verbouwen bent.
Samantha is stabiel maar kan het niet alleen. De machines helpen haar hierbij. Er kan nog niets gezegd worden over de toekomst. De artsen gaan haar lichaamstemperatuur naar beneden brengen om infecties e.d. te voorkomen.
Manuela d'r ouders komen langs. Het is notabene de verjaardag van haar vader. Ze zouden naar hen toegaan op de camping om zijn verjaardag te vieren. Nu staan ze hier bij Samantha aan het bed. Even later komen ook mijn broer met zijn kersverse vrouw, mijn moeder en Giovanni. Voor iedereen is dit toch een moeilijke en rare situatie. Wel is het fijn dat je dan allemaal bij elkaar bent en direct je ervaring kan delen. Ik leg Giovanni zo goed mogelijk uit wat hem te wachten staat en wat er met Samantha kan gebeuren. Dan gaan we naar binnen. Giovanni doet het heel goed. Hij streelt Samantha over haar want en praat ook even tegen haar. Hij heeft ook een knuffel voor haar mee genomen. Deze komt aan het hoofdeind. later wilde hij nog twee keer naar haar toe. Wat een stoere vent.
Dit was bij elkaar wel een hele drukte. We besluiten dan ook dat we dit niet meer doen. Zolang zij op de IC licht en het voor ons ook allemaal onzeker is kunnen we Samantha beter met rust laten. Als zij op zaal komt te liggen is iedereen welkom.
Er gebeurt deze dag niet veel. Men houd haar stabiel en blijven haar lichaam koelen. Dit geeft ons de kans om even naar huis te gaan zodat we de auto mee kunnen nemen naar het ziekenhuis.
Eenmaal terug in het ziekenhuis is er niets verandert. Behalve dat ze goed reageert op pijnprikkels.
Dit is een goed bericht. Dit stemde ons goed.We besloten daarom ook geen wekker te zetten maar te proberen uit te slapen. Er zullen toch nog wel een aantal moeilijke periodes aankomen.
Om 0:30 uur gaan we slapen.

Samantha in sloot tijdens wielertraining op 22 juni 2012

Vrijdagavond is het helemaal misgegaan met Samantha. Tijdens de fietstraining op de wielerbaan van Trias is Samantha van de baan geraakt en in een naastgelegen slootje terrecht gekomen. Omdat Samantha op dat moment alleen fietste heeft niemand het zien gebeuren. Toen de trainer met zijn pupillen weer langs dit punt reden zag hij daar een van leden in het water liggen. Dit bleek Samantha te zijn. Hij is direct in het water gesprongen en heeft Samantha uit het vuile water gehaald. Samantha bleek al buiten bewustzijn te zijn. Een ronde ervoor reed Samantha nog achter het groepje. We denken dan ook dat zij maximaal 2 minuten in het water heeft gelegen. Eenmaal uit het water bleek zij geeft hartslag meer te hebben. Waarop men direct begon met reanimeren. Ikzelf (Silvio) zat in mijn auto op het parkeerterrein bij de trams wat administratie te doen terwijl Samantha lekker aan het traingen was. Er komt een politiewagen met sirene aan en rijd voor mij langs. Daar zie ik een van de ouders staan om de politie zo snel mogelijk naar de juiste bestemming te sturen. Shit.... Er is ietsnop de wielerbaan gebeurt waar mijn dochter aan het traingen is met haar clubgenoten. Ik voel me direct betrokken en wil kijken of ik op een of andere manier kan helpen. Ik gooi mijn papier opzij en ren naar de betreffende vader toe. Wat is er gebeurt vraag ik al rennent. Er is iemand in het water terrecht gekomen maar we weten nog niet wie het is. Ik ren door en kom langs de plek aan de andere kant van de sloot. De politie en een broeder op de motor zijn bezig met die persoon en ik zie daar een witte racefiets liggen. Oh god, het zal toch niet mijn dochter zijn. Ik ren door het hek en VERDOMME het Samantha. Ze hebben haar pak open geknipt. Haar hele lichaam is lijk wit. Ook haar benen zijn lijk wit. Ik ga snel naast haar op mijn knieën zitten en roep haar naam. Haar ogen staan open en er geen enkele reactie. Ik moet gelijk al afstand nemen omdat men een elektrische schok gaan geven. Helaas geen resultaat. Ik word opgevangen door een agente. Ik besluit op enige afstand te blijven zodat ik de hulpverlenende niet in de weg sta. Maar dat ik haar wel in het oog kan houden. Alle betrokkenen geven 100% om haar hart weer opgang te krijgen. Maar dat gebeurt maar niet. Ik denk en zeg tegen de agente; dit duurt te lang, dit gaat niet goed. Inmiddels is er heel wat politie in wagens en motoren gearriveerd. Ook een traumahelicopter is onderweg. Er zijn inmiddels wel 6 of 7 mensen met Samantha bezig. We hebben een ritme hoor ik een van de broeders roepen. We hebben weer een hartslag.. Pffff daar zat ik op te wachten. Maar heeft het niet te lang geduurd? De trauma heli land op het rechtestuk van de wielerbaan en de 2 doktoren gaan direct naar Samantha toe. Ook Manuela komt ter plaatse. Zij was met een vriendin uiteten. Kristel heeft haar opgehaald en naar de baan gebracht. Ze was precies optijd. Een van de doktoren van de trauma heli komt naar ons toe en legt ons uit hoe erstig de situatie is. Er word besloten Samantha toch per ambulance naar het Sophia kinderziekenhuisnte brengen. Dit zou sneller zijn dan met de heli.
Manula gaat met de ambulance mee en ik stap in bij de agente die zich over mij ontvermde en haar collega. Drie motoragente zorgde ervoor dat de ambulance vrijbaan had en de politieauto waar ik in zat zorgde ervoor dat er niemand achter de ambulance aan kon sluiten. Bij het ziekenhuis aangekomen mochten we niet achter de ambulance aanrijden maar moesten we door de hoofdingang. Het was even zoeken voor we bij Samantha en Manuela aankwamen. Alle artsen waren ijverig met Samantha bezig. Men maakte zich ernstig zorgen over de longen van Samantha. Daar zat wel heel erg veel slootwater,  braaksel en bagger in. Dit is een groot probleem zegt de arts. We kunnen haar hierdoor niet op een normale manier beademen. En wat erin zit moet eruit maar dat kan niet zomaar. We kunnen er iets uithalen maar de rest zal zij zelf moeten doen. Maar zolang het erin zit is er ook kans op infecties e,d, Er word besloten haar op een andere manier te beademen zodat de longen ontzien worden. Manuela en ik zien de artsen diverse keren moeilijk kijken en nadenken ivm de longen. Hier raak ik steeds door van slag omdat ik denk dat er geen oplossing is voor de longen op dat moment. Wij zijn toen weggegaan bij Samantha en een rustig kamertje gezocht om tot rust te komen. Af en toe lopen we over de gang. Gaan om bij ons meisie te kijken. Dana staat het hele kamertje vol met artsen met kapjes voor hun gezicht. Er zijn wel 10 man bezig. Ze brengen een slang aan in de nek van Samantha. Hierdoor loopt haar bloed naar een kastje die het bloed schoonmaakt en voorziet van zuurstof voordat het weer haar lichaam in gaat. Dit is voor dit moment de oplossing.
Als dat allemaal klaar is en ze stabiel kan ze intern overgebracht worden van het Erasmus naar het Sophia kinderziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen ( +/- 2:00 uur) gaan ze Samantha installeren.
Tegen 3:00 uur mogen we weer bij haar. We worden netjes opgevangen. Daar ligt ons meissie met allemaal slangen, apparaten, monitors en allerlei piepjes. Ze is stabiel en word in slaap gehouden. Wij krijgen een kamertje vlak bij haar op de gang. Het geeft een heel goed gevoel dicht bij haar te zijn.
Om 3:30 uur besluiten we naar bed te gaan. We hadden allebei enorme hoofdpijn.

We zien wel of we kunnen slapen.